Skip to content

Oefenen kwam mijn neus uit

Ik kon aardig tekenen vanaf vroeger al, had altijd al iets met beeld. Ik deed ook later de fotovakschool. Maar toen in 2012 iemand mij vroeg voor een portret van haar overleden vader gingen de luiken snel naar beneden. ´Geen tijd nu even,´ was de smoes. Ik durfde het echt niet aan.

Ik was wel met van alles in de weer: methode huppeldepup, verhoudingen uit je hoofd leren en die 1001 tips van YouTube. Bij wat ik tekende kreeg ik vaak te horen: 'Mooi hoor,'  en dan even later, 'Ja, nog veel oefenen. ' Tot ik het zat was en de hele boel naar zolder verhuisde. 

Yarbus

Maar ja, wat dan? Ik kreeg al visioenen van kleinkinderen die met verbazing de stapels oude krabbels op zolder bekeken. Tot ik een onderzoek las van Alfred L. Yarbus. Over kijken. 

Het duurde even voor ik snapte dat hier de oplossing lag. Maar ik geloofde het niet gelijk want ja, waarom deed iedereen dan eerst zo onhandig met al die methoden, verhoudingen uit je hoofd leren en zo. Het leek me gewoon te makkelijk. 

Gelukkig dacht ik aan wat ik leerde over beeld en licht op de fotovakschool. Niet naar lijnen kijken maar naar vlakken. Nou, en dan maar, ja weer, oefenen. Alleen nu met plezier. Want al in 2015 gaf ik mijn eerste workshops portrettekenen. 

Nee, talent was er in 2012 niet 

Ook uit die tijd

Mijn eerste boek uit  2015

2014, betere tekentechniek

2015, gum en houtskool op acrylpapier 

Achterstevoren

Saai was oefenen in het begin, dat gepruts met vormen en zo. Dat kwam ook omdat van alles wat probeerde, wat ik op internet vond. Maar ja, is altijd achteraf hè, 

Dan was ik aan het experimenteren met haren tekenen terwijl ik nog geen goede schets kon maken. Echt achterstevoren. Ik zie een portret tekenen nu net als autorijden leren.

In het begin dacht ik: 'Hoe kan ik gelijk schakelen en sturen terwijl ik ook nog binnen buiten spiegel moet doen, over mijn schouders kijken en nog even die 2 door rood lopende voetgangers moet ontwijken.  Zo voelde portrettekenen ook. Dat idee, van hoe je autorijden leerde, dat gebruik ik voor Net Echt ook. 

De prijs van vooruitgang

Nou ja, de prijs van vooruitgang is natuurlijk het woord kritisch.  Hoe meer je doet hoe kritischer je kijkt. Daarom maak ik remakes. Oude tekeningen opnieuw. Dat doet ook wonderen voor je zelf vertrouwen. 

Dat verschil tussen die 2 was het gevolg van a) betere tekentechniek en b) materiaal. Dat zie je goed aan de wolken maar ook in het echte zwart. Dat ontbreekt bij de oude. En dit is nou een leuke oefening. Omdat je daarmee ontdekt waar je nu staat. Wat je weer bodem geeft voor de volgende stap. Want die is er altijd. 

En als laatste in mijn vrije tijd teken ik ook graag Fantasy, vaak wel met een gezicht.

Dan kun je er wel een verhaal van maken. Zoals bij deze met de hulp van een achtergrond.

Dat geeft ook ruimte om te experimenteren met materiaal. En dat is dan weer leuk voor de website en Net Echt.